Μια φορά κι έναν καιρό ζούσαν μερικά τενεκεδάκια σε μια αποθήκη. Ένα τενεκεδάκι, που το έλεγαν Μελένιο, ήθελε να φύγει από την αποθήκη και να πάει στην Ντενεκεδούπολη.

Τα υπόλοιπα τενεκεδάκια τρόμαξαν όταν το άκουσαν αυτό. Προσπαθούσαν να του πουν πως έξω από την αποθήκη είναι πολύ επικίνδυνα, όμως ο Μελένιος ήθελε να φύγει.

Στο δρόμο, συνάντησε έναν κύριο που του είπε πως η Ντενεκεδούπολη είναι πολύ μακριά αλλά αυτός δεν έλεγε να γυρίσει πίσω.

Έπειτα, όταν πέρασε μερικά λιβάδια, έφτασε στην Ντενεκεδούπολη. Εκεί συνάντησε τον Σαρδέλα, ο οποίος του έδειξε την πόλη. Στην πόλη αυτή είχε και άλλα τενεκεδάκια, τη Μηλίτσα, το Βουτυρένιο και το Αναψυκτικό Οκέυ-Μπαμ-Μπαμ .

Μια μέρα όμως έριξε πολύ χαλάζι και βροχή και η Ντενεκεδούπολη δεν είχε άλλα τρόφιμα και τα μικρά τενεκεδάκια δεν είχαν τι να φάνε. Στη συνέχεια, χωρίστηκαν σε ομάδες και ο Βουτυρένιος με τη Μηλίτσα πήγαν στους πλούσιους να τους ρωτήσουν αν μπορούν να τους δώσουν λίγο αλεύρι. Κανείς όμως δεν τους έδινε. Ούτε ο Σαρδέλας με τον Μελένιο δεν μπόρεσαν να βρουν κάποιον να τους βοηθήσει, μέχρι που συνάντησαν το Λαδένιο. Ο Λαδένιος βέβαια για να τους βοηθήσει, τους μετέτρεψε σε υπηρέτες του. Κάθε μέρα τους ζητούσε τα ίδια και τα ίδια φαγητά!

Ώσπου ο Σαρδέλας πρότεινε να τον ρίξουν στον Ζουλιχτή να τον κάνει χαλκομανία, μήπως και ησυχάσουν. Και έτσι έγινε. Την ίδια ώρα έφτασαν και οι φίλοι τους τα παπούτσια και οι σκούπες για να τους βοηθήσουν φέρνοντας αλεύρι. Και έτσι έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα!!

Αυτή ήταν η Ντενεκεδούπολη! Εμένα στο έργο μου άρεσε περισσότερο το τέλος του, όπου εμφανίστηκαν όλοι οι φίλοι από τα τενεκεδάκια, βοηθώντας τους να βρουν λίγο αλεύρι. Έτσι οι πρωταγωνιστές του έργου βρήκαν τη λύση στο πρόβλημα τους χάρη στις σκούπες και τα παπούτσια. Αυτό μου έδωσε να καταλάβω πως η φιλία είναι πολύτιμη σαν θησαυρός! Όταν έχεις ανθρώπους γύρω σου που σε αγαπάνε, μπορείς να ξεπεράσεις τα πάντα!

Ναταλία Μπιτζίκου Γ1