Σήμερα η δασκάλα μου,

Ήρθε πρώτη στο σχολείο, για να με προσέχει στην αυλή, πριν χτυπήσει το πρώτο κουδούνι. Αφού άκουσε προσεκτικά, όλα εκείνα τα συγκλονιστικά γεγονότα της χθεσινής μου μέρας και την κάλεσα στα γενέθλιά μου, που είναι τον άλλο μήνα, μου χαμογέλασε και μου έδειξε τη φίλη μου που καθόταν μόνη, για να πάω να της κάνω παρέα. Μετά με συνόδευσε  στην αυλή της πρωινής παράταξης και μου έμαθε να κάνω την προσευχή μου ήρεμα και να περιμένω υπομονετικά τη σειρά μου για να μπούμε στην τάξη… Μέσα στην τάξη, με βοήθησε να πάρω τα βιβλία μου απ΄ το ντουλάπι, γιατί δεν τα έφτανα, να βρω το χαμένο μου μολύβι και μου έδωσε μια σβήστρα, γιατί είχα ξεχάσει την κασετίνα μου στο σπίτι και ήμουν πολύ στεναχωρημένος, αλλά ευτυχώς με παρηγόρησε και δε με μάλωσε…Μετά, έκανα ένα λάθος στην ορθογραφία, αλλά μου θύμισε ένα κόλπο που λέμε στην τάξη και το διόρθωσα, όμως δεν πρόλαβα να τελειώσω όλη την άσκηση της ορθογραφίας, επειδή έπρεπε να πάω επειγόντως στην τουαλέτα κι ευτυχώς που το κατάλαβε και με άφησε, γιατί δεν επιτρέπεται να πηγαίνουμε την ώρα του μαθήματος… Έτσι, έκατσε μαζί μου στο διάλειμμα να μου εξηγήσει την άσκηση και μου έδειξε να πιάνω πιο σωστά το μολύβι για να κάνω πιο ωραία γραμματάκια… 

Πέρασαν μόνο δύο ώρες στο σχολείο, αλλά η κυρία μου σταμάτησε το μάθημα και μας ρώτησε: «Παιδάκια μου, τι πρέπει να έχει μια δασκάλα, για να είναι καλή για εσάς;»…  Η κυρία ζωγράφισε μια τεράστια καρδιά στον πίνακα κι εμείς τρέξαμε και γράψαμε… κι έτσι γιορτάσαμε την Παγκόσμια Ημέρα Εκπαιδευτικών.