Τα αισθήματα που νιώθω κάθε φορά, όταν ακούω για τα κατορθώματα των ηρώων του 1940, είναι ευχάριστα. Αρχικά, με πιάνει ανατριχίλα σαν ηλεκτρικό ρεύμα που περνά σ’ όλο μου το σώμα για τον ηρωισμό που είχαν οι Έλληνες τότε. Επίσης, νιώθω και υπερηφάνεια για το έθνος, γιατί νικήσαμε μια πολύ μεγάλη δύναμη, με αποτέλεσμα να είμαστε ελεύθεροι. Η χαρά μου μεγαλώνει, αφού ακούω ότι η ελευθερία των άλλων κρατών καθορίστηκε από εμάς.

Όμως, ένα από τα πιο σημαντικά συναισθήματα που με κυριεύουν κάθε φορά, όταν ακούω για τον αγώνα της Ελλάδας, είναι και θλίψη. Καθώς μαθαίνω για τη φτώχεια που περνούσαν τα παιδιά, με πιάνει μια στενοχώρια. Όταν αρχίζω να καταλαβαίνω το τι περνούσαν για ένα καρβέλι ψωμί, αισθάνομαι πάρα πολύ μεγάλη λύπη, γιατί εμείς μερικές φορές δεν τρώμε το φαγητό μας. Μια πίκρα μου έρχεται στο μυαλό, όταν ακούω για το πόσοι θυσιάστηκαν, για να είμαστε εμείς ελεύθεροι. Τέλος, όταν διαπιστώνω για την έλλειψη μόρφωσης σε εκείνα τα χρόνια μου έρχεται να κλάψω, γιατί εμείς σήμερα το σχολείο το θεωρούμε δεδομένο.

Γιώργος Κ. Στ’2